Bazen yaşadığımız acı olaylar ruhumuzu derinden etkiliyor ama biz bunun farkına hemen varamıyoruz.
Güçlü olduğumuzdan yıkıcı bir etkisi olmuyor zararsız, sıkıntısız bir şekilde atlatıyoruz sanıyoruz… Elbette zor günlerin üstesinden geliyoruz, hepsi bir şekilde gelip geçiyor, bazı üzüntüler hafifliyor, bazısı tamamen bitiyor. Ama bir süre ruhumuzdaki tahribatından, bedenimize verdiği zarardan hiç haberimiz olmuyor.
Benim de belli ki yaşadığım şoktan bir süredir donmuş gibiydi göz yaşlarım. İçime dahi ağlayamıyordum. Hissiz, duygusuz bir insan gibi tepkisizdim her şeye.. Çok güçlü, demir gibi sağlam duruyordum. Arada bir kendimi yokluyordum; İyi miyim? Evet, iyiydim. Hiçbir sorun yoktu…
Peki daha iyi günlere, her şeyin düzeleceğine umudumu kaybetmiş değilken nasıl oldu da bir anda her şey tersine döndü? Neden birkaç gündür gerekli gereksiz her şeye ve her yerde ağlıyorum. “Bunun neyine bu kadar ağlıyorsun” ya da “Bu ağlanacak bir şey değil ki” diyecekler diye göz yaşlarımı saklıyorum.
Meğer ruhum can çekişiyorken ben onun nefesini kesmişim, çığlıklarını susturmuşum, içimdeki fırtınaya sağır olmuşum, gözyaşlarımın önüne set koymuşum, duygularımı dondurmuşum.
Şimdi bana birden bu kadar büyük bir çözülme çok zor geliyor.
Ve neticede anlıyorum ki her acı yüreği yakmıyor bazısı da donduruyor.
