Hayatımın ortasında bir gül fidanı.
Uzanıyor dikeniyle ruhuma.
Zaman ölü bir köstebek .
Bir kelebek kozası.
Uzuyor uzanıyor büyüyor dikeniyle
Kuşatıyor gölgeler ruhumu.
Şiir kırık bir dize.
Bir yalnızlık sancısı.
Ne baharın tadı var.
Ne de gün doğuyor pencereme.
Şimdi içim ölü bir çiçek.
Solgun bir kış bahçesi…
Hayatımın ortasında bir gül fidanı.
Uzanıyor dikeniyle ruhuma.
Zaman ölü bir köstebek .
Bir kelebek kozası.
Toprağa sarılır gibi
Göğsümde bir tabut.
Taşıyorum ölülerimi.
Öyle ağır öyle soğuk.
Ölulerim ve ben içim yıkık dökük.
Bir hayal mi bu?
Bir düş mu yoksa?
Bilmiyorum .
Kim uyandıracak beni…
Bir deniz ürpertisi.
Bir yarım uçurum içim.
Geçiyorum çarpa çarpa kendime.
Göğsüme carpanda neyin nesi?
Zaman geçmiyor burda.
Bir balık hafızasında şimdi anılar.
Bacası tütmüyor evlerin.
Bahçesinde koşturmuyor çocuklar.
Şimdi hangi resmi assam
Bir parçam hep eksik kalacak.
Defolu bir hayata .
Çiçekli pazenler dikilmeyecek.
Kan damlıyor şakaklarımdan kirpiğime.
Her şiire bir ok saplanıyor.
Kalbim.
Her sözcük göğsüme saplanıyor.
Fare zehri içmişim gibi
Zehirli sözcükler yutuyorum.
Yorgun düşüyor parmaklarım.
Sonra koca bir acı
Oturuyor içime izin istemeden.
Üşüyorum .
Sanki hiç bir kış ısınamayacağım gibi…
Bugün kedim öldü.
Kar yağdı kimsesizliğimin üzerine.
Kar gibi beyaz tüyleri vardı.
Soluğundan öptüm onu.
Döktüm yaş kalmadı hiç gözümde.
Tonla anı, birkaç eşya kaldı geriye.
Bugün kedim öldü .
Uyuduğu yer hala sıcak.
Buz kalıplarından elbise giymişim .
Üşütüyorum kalbimi.
Camı kırık gözlük takıyorum .
Hiç bir şiir yaralayamaz beni .
Ayaküstü bıraktım akşamları.
Yazmayı ta geceden.
Cennete gidemeyeceğim sanırım tanrım
Sokak kedilerini besle n’olur benim yerime.
