BANA SEN LAZIM SEN

Ne bir insan isterim ne bir mal;
Bana, sen lazım sen.
Ne bir kayık isterim ne para pul;
Bana, sen lazım sen.
Ne bir Diyar isterim ne gezmek;
Bana, sen lazım sen.

Dokunmak ister, dudaklar’ım, dudak’larına;
Hasretim, o! ateşli bakış’larına,
Ben istemem, senden gayrı, can bana,
Bana, sen lazım sen.

Hasret, sarılmaksa sana, beklerim;
Dünya çilesi, sen varken nisyenim,
Ben görmem, senden gayrısı bendim,
Bana, sen lazım sen.

Ne mutluluk içinde’yim ne de kasvet’im;
Bana, sen lazım sen.

Sahibine Ulaşamayan Bir Mektup

 

Sana göre de bir masumiyeti vardı anıların, Bir iç acıtan rengi, vicdan kanatan o keskin, o saf kokusu…

Sonra konuşula konuşula renginin solduğunu, kokusunun uçtuğunu, Masumiyetinin de tükendiğini gördün.

Bu yüzden dalgındın uzaklara, düşünüyordun her gün.

Kırgındın, yorgundun, bıkkındın da ama yine de

Bir ümidin vardı çok eskilerden kalma bir kırıntı,

İçinin bir yerlerinde insanları iyileştiren, Başkalaştıran bir ümidin vardı.

Bihaberdin hecelenirken yabancı dudaklarda adın.

Sen o gece tesellisi olmayan bir hüzne uyandın.

İnanılacak hiçbir şey kalmamıştı ve sen kendince,

Hayatının geri kalanını çöpe atmıştın.      Belki de hayatının son mevsimiydi bu yaşadığın.

Tam da güler gibiyken aniden bir gün daha Ağlayarak yürüdü ömrüne..

Nefret ve ihanet bağırıyordu her yerden    Ve çoğaltarak acımasız sesini

Sular durulmaz oldu, gün gün öfkeni büyüttün.

Hoyrattın, zamansız döktün yapraklarını Hazan bahçelerine sürüldün.

Haklıydın hiç kimsenin elleri temiz değildi,  Hiç kimsenin yüreği berrak.

Dağladılar kalbini göğsünde gezdirdin narlı ateş çiçeklerini.

Yalnızlık tahtına kuruldun saltanatını sürdün nihayet.

Alnındaki çizgiler yaşadığın acılar kadar derin değildi ki

Olsun hâlinden anlayan.                        Olsunlar derdine bir inayet.

Belki de hayatının son kışıydı bu yaşadığın,

Çözülecek yüreğin prangalardan.            Belki yakındır vuslat.

Bir gün sen de herkes gibi çalarsın kapımı. Sen olduğunu bilmeden açarım o gün, Gülüşün yankılanır evde çığlık çığlık!

Yokluğunun her burukluk ânı maziye karışır bir bir..

Bir yaradır bağrımızda hasret,

Bir gün kavuşulur onun da sancısı geçer elbet.

 

 

×