Gelin meyl edelim dergâh-ı âlem-i gönüldür bu
Sun şarâbı sâki, yâr içmez ise zehr olayım
Akıl noksan imiş, bunca envârın seyrindeyken yıldızlar
Sun devrânı felek, bilmez isem dehr olayım
Semâ edince pervaneler, mum da erir içten içe
Onu yakan aşkın odu, görmez isem kahr olayım
Bin zerre bir şemsi zuhur edermiş âlem-i kudrette
Ben yanayım zerrelerde âlem-i aşkın
mihr olayım
Zikr eyledi bir dil dem olunca âşık-ı sûzân
Sun meşki aşk, perde kalkar ise cehr olayım
Zübeyde Demir
#zübeydedemir
Hangi hengâmeyi arzular, gözlerinin şulesi
Martılar kokunu getirir arzulardan tutarak,
Uğra ruhuma bir gülüş, bir sıcak bak bana
Ey gönlümün serveri, dalgalara bir şebnem bari lütfet.
Dile benden gözlerimi, vereyim rüyalarımı
Dile benden sözlerimi, diyeyim hülyâlarımı
Sen bir bahar kokusu, bütün çorak topraklara
Sen bir yağmur dokusu susamış dimağıma
Ve şaha kalkmış bir atın nazlı bakışı.
Sımsıcak bir ateş bağrımda ılız ılız
Seni sevmek okyanuslara vâveylâ,
Seni sevmek bütün çıkmazların vuslatı.
Zübeyde Demir
Kızılcık açan bahar dalında,
Masumiyeti bir bebek elinde,
Issız yüreğimi cıvıldatan,
Mor menekşeler içinde güzelsin.
Hülyalarıma, arzularıma endamınla,
Geceler kadar yıldızlı bir masalın
Hiç söylenmemiş ninnisi kadar uysal,
Martılar kadar samimi, yanıma sokulan,
Asi bir şeytan kadar da mağrursun.
Dudakların olsun sağanaklarda sabahın
Koşarak saklandığım bir lahza.
Yuva yapsın serçeler ucuna kirpiklerinin
Bütün umudumu sende harcadım, kumarbaz heveslerle…
Varsın olsun,
Yalanlarla dikilir yeniden
Aşk gömleği Züleyhâ’nin elinde.
Açın pencereleri nefes alayım
Ruhumu hapsediyor bu vücûd
İzin ver meçhulun olayım
Uçurtma gibi savrulayım,
Parmaklarının encaminda.
Dünya yuvarlak?
senin güzelliğin gibi değil.
Hangi köşeye sığınsam ulu orta meydandayım.
Fakat sen sonsuz okyanuslar kadar mavisin
Huzurlu, davetkar ve hırçınsın sevdiğim.
Bırak beni gömüleyim göğsüne.
Sen de enkazımı bulamasınlar heyhat!
Zübeyde Demir
Rüzgâr savurdu, uyandım, hengamesine hayatın,
Bir hummalı sevişle, kucakladın hayli mekânı,
Zaman bana ne verdin ki, benden ne götürdün,
Yolları arşınladın ama bulamadın mı bencileyin.
Bulandı bal özü, güz kumralı, yemiş sarı gözlerin
Masumiyetin kederli yokuşları aynalardan taştı,
Loşluğun tebessümü sindi satır aralarına, ellerin
Çizildi portresi hasretin ama bakamadın mı bencileyin.
Zifiri karanlık gecelerde teninde ay uyuklar
Sarar dört bir yanını örtüler, köşe bucak maziler
An dolanır uzaklardan, sürer sefasını üstüme
Kuytulara saklandın da kaçamadın bencileyin.
Sinmiş köşesine derbeder, pusludur haki gözleri
Tuzak kurmuş bahtiyar bir el sandım maziyi
Bölük pörçük dalgalar, deveran etti sanrılar,
Ummanları duyup da saklar mısın bencileyin.
Ne kaldıysa yazılıdır, dirensin arsız çığlıkların
Susmasa da, toprak kokusu kessin keskin havayı
Parmakların sindiği mumun titrek ışığı ansızın
Dolarsa fısıltın ruhuma korkmaz mısın bencileyin.
Efil efil entarisi ve saçlarının karası kuytuda
Hülyası ininde bülbül sesi, titrek ezgisi ahuzar
Çaldı kurgusunu mehtabın, ay dolunaya dönerken
Bana kalan bir yadigar, bulamadın mı mâziden Bergüzâr.
Iyalin tasvir eder güzelliği, teselli edemezken ruhumu,
Pâyidâr kıldı beni, bu mahremiyle ilelebet;
Sızar bir zehir gibi acının en vicdansız görkemi,
Hücum eder üstüme, delik deşik eder zuhûrumu.
Ben kanlı harpler verdim, ruhumu susturarak
Kısrak düşüncelerim zamanda bir yıldız gibi kaydı.
Geceler soyundu, uyandı gün bir darbeyle,
Kahpe kuytular bulur beni, hep o karanlık rengiyle.
Issız kalabalıkta harlanır en arsız çekingenliğim.
Yüzümün mihrâbına eğilir, siner kimsesizliğin aksi,
İzler onu fısıltıların o muhteşem vecdi,
Katre katre çığlıklarım, gecenin matemiyle yarışır.
Süreğen huzursuzluğum bir iki acziyetimden gelir;
En delirecesi sükûnum, tuzak kurar ansızın.
Ruhumu kıskacında sürükler durmaksızın sanrılar,
Vaad eder gün ışığını körpe karanlığın üstüne.
Dilenirken geceden, yârin mahzûn sesini
Tırnaklarını geçirmiş boynuma, sinsi elleri zulmetin.
Ahlar ağacında sallanırken kimsesiz benliğim
Okunur ruhuma ağıt inceden
inceden…
Yüreğime ilmek ilmek işlemiştim beni seni,
Nakış gibi desen desen sinmişti gözlerin.
Yüz görümlüğü olsun sana adadığım hasretim
Hicrân kağnısı geçti şu kısacık ömrümden.
Hüzünlerini sakla Firuze, görmesin yaban eller
Zuhur edince göklerde, sanki gözlerinin mavisi
Bir uçurumda gibi sevdam, gel kurtar duvağından
Benim yükümlüğüm altındadır göklerinin peykesi.
Sen zemheri vurgunu bir nazlı çiçek!
Ormanların kuytusunda bir bahar filizi…
Dilensin arza bir rahmet, seninle ruhum
Uğradı mı yoluna, gecenin ay ışığı gölgesi.
Zaman her şeyi alır, götürür Firuze,
Gözlerinde solgun, yaralı nağmeler bırakır.
Endâmına bir lahza, hazin yağmurlar düşer…
Vakti gelince güzelliğinin de bedelini ödersin!!..
Zübeyde Demir
Bütün acziyetimi koynuma gömerek,
Dilekler bağladım yıldızların boynuna,
Tut ki, leylin seher vaktinde yüzüne değdiği
Bir şebnem olsun sunduğum.
Perişanlığımın zinciriyle, gönlümü esir alan bu mâzi,
Ellerini ver, buselerimle okşansın şimdi.
Sen ufuktan ziyâsıyla şulelerin kuşattığı,
Güneşten zerrelerle doğ ruhuma.
Bütün mevsimler bahâr olur adım attığında toprağa,
Ve sedân ile su, eyyâmında ömrümün bir rahmet eseri.
Seni özlemek, bütün çıkmazlara yeniden kilit vurmak gibi,
Seni özlemek, bütün karanlıklara yeniden katran karasıbir figân, bir vâveylâ gibi,
Vuslata ermeyecek hiçliğim.
Hasretin bir sırât, sûretinin verdiği loşluğa koşar adım gidiyorum,
Gönlümün uçarcasına asırlar süren, tükenmeyen sergüzeştini yokluyorum.
Terennüm etsin bu ruhum, güzelliğinin mehtâbında,
Aya uzatmışsın zülfünü, bilmem ki hangi hülyalarımda.
Söyle bu rüzgâr, kokunu, hangi takvimin eyyâmında getirecek,
Çorak topraklar endâmınla ne zaman boy verecek?
Her çırpınışla nefes nefes eksiliyorum
rüyalarımda,
Gölgelerinle avunmak yetiyor tenime bazen,
Kulaklarım sesini arsız bir lehçe gibi fısıldıyor bazen.
Adın sanın, hangi ülkenin hangi semtinde ey sevi!
Konuş, uzakların ötesinden mesûd et bu sevdeni.
Camları buğulanıyor ömrümün, rûhum yollarda seni gözlüyor
Sensizlik bir zemheri, bir ayaz, bir kuz gibi,
Kül olan alaz gibi efkârım, tutuşur yine
kesretiyle,
Bilsem ki hiçliğimin âhir olan bu kasvetiyle,
Yokluğunun vehmiyle, bîçâre eriyor bu acîz.
Zübeyde Demir
İslâmbol demişler adına, saltanât-ı hükmünle pâyidârsın sen,
Alıp götürüyorsun cihândan elem ve kederi,
Rüzgâr esince, zamansız bir seyyâh gibi;
Seyrediyorsun âlemi, mukaddes bucâğında .
Ötelerden raksederek süzülüyor, kutsî ezgilerinle martılar;
Benimle birlikte dinliyor şâhlar, mâziden sesini.
Bir râyihâ gibi yayılırken âleme, ezân-ı kadîm Ayasofya’dan
Şûleleriyle ufuktan Kız Kulesi, gözlerimi senden alıyor.
Bütün ihtişâmınla rûh-ımuşahhas serilmişsin toprağa;
Bir vâveylâ tutturmuş bu şehir, rûhunla eş
Seni çağırıyor, zamândan münezzeh bir sevgili,
Sana serzeniş ediyor, kıyâmında Galata.
Beylerbeyi meydân okumak sana yaraşır,
Boğazın kucağında endâmın, bir fetvâ gibi.
Yakamoz ziyâları güneşin, nakşederken sulara,
Adalardan elvân elvân kokan nümâyiş sakız çiçekleri.
Hâvrâsı, kilisesi, câmiisi ile iklîm-i medeniyetin bahçesi,
Rumeli, koynunda süzülen bir inci kolye misâli.
Ey İstanbul! Dolmabahçe Sarayı’nda gezinirken güzelliğin,
Yerebatan bir muhteşem, sarnıçtan elmas gibi.
Sen, gül yüzlüden müjdelenen rü’yâların ukbâsı!
Fetihler muştuladı Topkapı, yâdınla dünyaya.
Haliç’ten uzanıyor nûra, bu İslâm’ın serveri,
Eyüp Sultan’ın âmini, gönüller secdesinde haşroluyor.
Vapur sesine karışıyor, hengâme-i nazârın senin,
Titrek ezgilerle sokaklarda gramafon çalıyor.
Dersaadet’te bir başka saba yeli Süleymaniye’nin;
İsm-i Kuddûs’ün cilve-i âzamına mazhar, pâyitaht-ı âlemsin sen.
Zübeyde Demir
